سرو ایستاده به چو تو رفتار می کنی

طوطی خموش به چو تو گفتار می کنی

کس دل به اختیار به مهرت نمی دهد

دامی نهاده ای که گرفتار می کنی

تو خود چه فتنه ای که به چشمان ترک مست

تاراج عقل مردم هشیار می کنی

از دوستی که دارم و غیرت که می برم

خشم آیدم که چشم به اغیار می کنی

گفتی نظر خطاست تو دل می بری رواست

خود کرده جرم و خلق گنهکارمی کنی

هرگز فرامشت نشود دفتر خلاف

با دوستان چنین که تو تکرار می کنی

دستان به خون تازه بیچارگان خضاب

هرگز کس این کند که تو عیار می کنی

با دشمنان موافق و با دوستان به خشم

یاری نباشد این که تو با یار می کنی

تا من سماع می شنوم پند نشنوم

ای مدعی نصیحت بی کار می کنی

گر تیغ می زنی سپر اینک وجود من

صلحست از این طرف که تو پیکار می کنی

از روی دوست تا نکنی رو به آفتاب

کز آفتاب روی به دیوار می کنی

زنهار سعدی از دل سنگین کافرش

کافر چه غم خورد چو تو زنهار می کنی